Photo credit:

Als journalist word je geacht harde nieuwsfeiten te brengen, maar je blijft een mens met emoties. Toen ik gistermorgen in London uit het vliegtuig stapte, was ik klaar voor iets dat een leuke en uitdagende job moest worden. Ik zag ernaar uit om de mannen weer te zien finishen en ze te interviewen. De laatste keer was in Melbourne, eveneens voor het blad Zeilen. De gezonde spanning stopte abrupt bij het horen van het meest gevreesde bericht: Hans Horrevoets was over boord geslagen en overleden. Dat zijn van die momenten dat je het leven echt even niet begrijpt. Waarom Hans?

Ik stond in een volgepropte metro en voelde alleen maar verdriet. Mijn gedachten gingen naar zijn laatste momenten. Wat ging er door hem heen? Hoe lang heeft het geduurd? Of was hij tijdens zijn val bewusteloos geraakt? Uit ervaring weet ik dat in de laatste verdrinkingsfase de berusting overheerst, dus dat was een kleine geruststelling. Mijn gedachten gingen ook naar zijn vrouw Petra en zijn dochtertje Bobbie. Mag het leven dit van je vragen? Dit is onmenselijk.

En dan sta je ineens voor een andere job. Eentje waarin ik absoluut niet ben gespecialiseerd. Eentje die gepaard gaat met je eigen emotie. Je moet de feiten op tafel krijgen, maar je voelt intens mee. Natuurlijk kende Hans de risico’s en gevaren, maar hiermee houdt niemand rekening. Ik heb hem in Melbourne van dichtbij mogen meemaken en veelvuldig mogen spreken over zijn race, want dat was het ook. Hij wilde dit als geen ander. Hij was gedreven en professioneel. Hij genoot. Ook gewoon als Hans zonder teamkleding tijdens het feest van de Geelong Week (soort North Sea Regatta in Zuid-Australië). Zijn liefde voor de zeilsport was puur.

Ik zal mijn job uitvoeren in de geest van Hans: Met liefde voor het vak en de zeilsport. Maar bovenal met heel veel respect voor een groot mens.

Ik wens Petra, Bobby, de familie en vrienden van Hans heel veel kracht en liefde toe bij het verwerken van dit ongekende verlies.