Photo credit:

“Mijn doel was om hier met een grotere voorsprong te finishen dan in Kaapstad en dat is gelukt”, sprak ABN AMRO 1 schipper Mike Sanderson opgelucht. Op zaterdagavond even na acht uur lokale tijd, gleed de zwarte bankboot als eerste over de finishlijn bij Williamstown in Melbourne. Het onthaal was groots, zoals het hoort na een dergelijke prestatie. Op het water en de kade hadden honderden mensen zich verzameld om de zeehelden toe te juichen. De kleuren groen en geel waren rijkelijk vertegenwoordigd, net als de Nederlandse tong overigens. Rond half één ’s nachts was het feest compleet toen ook het zusterschip de eindstreep bereikte. Sanderson: “Dit is een waanzinnige dag voor Team ABN AMRO. We hebben wederom de eerste twee plekken behaald.”

De slotfase was alles behalve gemakkelijk. ABN AMRO 1 werd als eerste in de windflauwte van een hogedrukgebied gevangen en zag haar voorsprong in rap tempo slinken. Sanderson: “Die laatste 18 uren waren zwaar. De wind viel weg en iedereen liep op ons in. We hadden zo hard gewerkt voor die voorsprong en dan verdwijnt die zomaar. Je kunt gewoon niets doen. Dat hadden we niet verdiend.” De mannen werden nog één keer op de proef gesteld, maar konden toch het volle aantal punten op hun naam schrijven. Dit was na de eerste etappe en inshore-race de derde overwinning op rij, waarmee de Nederlandse boot stevig aan de leiding gaat. Maar Sanderson ziet zichzelf nog zeker nog niet als de uiteindelijke winnaar: “We kunnen nog averij oplopen en bovendien varen we tegen topteams. Dit is geen parkwandeling.”

Warm welkom
“Misschien zijn ze dat”, giste de bestuurder van de persboot. Hij wees in de richting van een zeiltje aan de horizon, maar dat bleek de Belgische Tornado van Carolijn Brouwer en Sebbe Godefroid te zijn. Zij waren op weg naar ABN AMRO 1 om ze te verwelkomen. Vier jaar geleden voer Brouwer zelf de etappe over de Zuidelijke Oceaan aan boord van Amer Sports TOO. Nu heeft ze haar zinnen op een olympische Tornado campagne gezet.

De zwarte Volvo Open 70 werd door tientallen bootjes naar de finish geleid. In de warme avondzon gleed ze onder luid applaus over de lijn. Familie en vrienden waren met een motorboot uitgevaren om hun geliefden te feliciteren. Na de Yarra River wachtte de zeilers nog een laatste obstakel. Dat was de Bolte Bridge met de verlichte skyline van Melbourne als achtergrond. Aangezien de mast te lang is, moet een gigantische waterzak het schip laten hellen. De menigte van honderden toeschouwers hield haar adem in. Op het moment dat de voordekker hoog in de mast voorbij de brug weer opdook, klonk er een groot applaus. Het was als een indrukwekkend schouwspel in een openlucht theater. Bij de huldiging vloeide uiteraard champagne. De aankomst van de winnaar werd afgesloten met een knallend vuurwerk.

ABN AMRO 2 onvermoeibaar
Twintig minuten na middernacht konden ook de jongens van ABN AMRO 2 de zeilen strijken. Dat betekende het einde van een fantastische etappe voor de talenten, want ze zetten een waanzinnig 24-uur record neer. De lat werd maarliefst op 563 mijl gelegd en dat is een gemiddelde snelheid van 23.4 knopen. Navigator Simon Fisher: “Dat was natuurlijk geweldig. Ik denk dat we geluk hebben dat we net wat harder kunnen pushen. De boot is gewoon meer getest en uitgeprobeerd.” Na de limboactie onder de brug door, bereikte de witte ABN AMRO na 6.200 nautische mijlen de kade van de Docklands. De menigte ging luidruchtig en enthousiast uit haar bol. Ouders en partners hingen over de reling om hun kanjers te zoenen. Het plezier straalde van alle gezichten af.

Hans Horrevoets voer in 1997-98 aan boord van de Brunel Sunergy de etappe over de Zuidelijke Oceaan. Ik vroeg hem of de ice waypoints voor veel verschil hebben gezorgd: “Het was een stuk warmer, want door die way points zijn we niet zo zuidelijk gegaan. We hebben wel twee weken lang ontzettend veel water over ons heen gehad. De ingang konden we niet gebruiken, omdat de boot meer onder water dan erboven was. Je moest constant sturen met een helm op, waardoor je pijn in je nek en schouders kreeg. Het was net alsof ze een week lang met een brandweerslang op je gezicht staan te mikken. De vorige keer moest je meer concentreren op warmte en nu op droog blijven.” Hoe anders was de Volvo Open 70? “De bewegingen van de boot zijn wel veel ruwer nu. Je kunt gewoon niet lopen. Je moet nadenken over iedere stap die je zet. Als je valt, breek je wat.” Heb je jezelf wel veilig gevoeld? “Ja, relatief veilig. Een ding weet je zeker, je moet niet overboord vallen. Maar ik heb veel vertrouwen in de boot en in de schipper. Sebastian Josse heeft de Vendee Globe gedaan. Hij weet dus als geen ander wanneer je wel of niet gas kunt geven. Als je als solo-zeiler materiaalproblemen krijgt, heb je een serieus probleem. Ik denk dat wij het bijvoorbeeld slimmer hebben gedaan dan Brazilië. In de nacht dat zij hun mast braken, hebben wij het gas er afgehaald. Deze boten kun je niet meer 100% varen. De kunst is om alles heel te houden.” Ben je blij met de nieuwe klasse? “Ja, het is een grote stap voorwaarts. Met deze nieuwe ontwikkelingen hoort het er ook bij dat er dingen kapot gaan.”

Toen ik tegen 4 uur in de ochtend nog kort het ABN AMRO House inliep, trof ik Hans Horrevoets en Gerd Jan Poortman aan. Nog altijd in hun zeilkloffie, flinke baarden op het gelaat en met een glas bier in de hand. “Kom, we gaan nog even stappen. Ga je mee?” Deze mannen zijn onvermoeibaar!