Blog

14 nov. 2015
Parijs

Nieuwe werkelijkheid

Photo credit:

'Mamma, neemt Sinterklaas vandaag cadeautjes mee”, vraagt mijn driejarige zoon vanmorgen totaal onbevangen, terwijl hij met zijn guitige hoofd naast me komt liggen. Ondertussen staat de twitter-feed op mijn telefoon nog open, net als diverse live blogs op mijn computerscherm. Het contrast kan niet groter zijn op deze ‘morning after’.

Nog ontdaan door de terreurdaden van gisteravond probeer ik aan de ontbijttafel met mijn Franse echtgenoot over de bloedige aanslagen in Parijs te spreken. 'Mamma, mamma, jij niet praten”, zo besluit mijn zoon de aandacht te trekken. 'Komt Sinterklaas ook naar ons toe”, gaat hij verder. 'Ja lieverd, hij is nu met de stoomboot onderweg naar Nederland en zal misschien vannacht iets in je schoen doen. Dan moet je wel lief zijn.” Was de wereld maar zo eenvoudig... 'Maar nu wil mamma even met pappa praten over een groot ongeluk dat gisteravond in Frankrijk is gebeurd”, probeer ik vervolgens. 'Oh, niet in Nederland”, vraagt hij. 'Nee, (nog) niet in Nederland”, antwoord ik met een zwaar hart.

Ik ontvang een app van een vriend, waar we vanavond zouden gaan eten. 'Ik zit in Parijs. Gisteravond afgereisd in verband met de aanslag. We bellen voor een nieuwe afspraak. Sorry!” Hij werkt voor EenVandaag en moet aan de bak. Geen oorlog in het Midden-Oosten of Afrika, maar terreur hier 600 km vandaan.

Mijn driejarige tweeling heeft zich inmiddels achter het kartonnen huis van Sinterklaas geïnstalleerd en fantaseert erop los. Ik krijg een glimlach op mijn gezicht. Weten zij veel! En dat wil ik graag zo houden. Ze moeten zo lang mogelijk kind kunnen blijven. Toch maar weer even twitter checken voor het laatste nieuws. En jawel: IS heeft de gruweldaden in Parijs opgeëist.

De volgende app is van mijn bezorgde moeder en die begint met de woorden: 'Lieve kinderen, vandaag bevinden wij ons in een nieuwe werkelijkheid.” Ze eindigt als volgt: 'Wereldwijd zijn wij diep verdrietig. Wij denken aan onze eigen kinderen en kleinkinderen.” Ik vraag me af hoe de ouders van de bloeddorstige IS-strijders aan hun kinderen denken. Hoe zijn die mensen tot beesten geworden? Wat zijn hun onderliggende drijfveren? Waar waren de ouders in dat proces?

Later lees ik dat Polen geen vluchtelingen meer opneemt in verband met de gebeurtenissen in Parijs. We hebben het hier verdorie over mensen die voor dezelfde debielen op de vlucht zijn. Hoe kun je die nou straffen voor deze laffe en onmenselijke daden tegen onschuldige burgers? Bovendien maakt de Franse politie bekend dat onder de dode terroristen in ieder geval een Fransman behoort, die uit Syrië teruggekeerd zou zijn. Dus een terrorist van eigen bodem. Ja, er zijn ook een Egyptische en een Syrische paspoort gevonden. Of die echt bij de opgeblazen terroristen horen, is nog niet duidelijk. Laten we in vredesnaam oorzaak en gevolg niet door elkaar halen en vooral het hoofd koel houden.

'Wij kijken naar Sinterklaas”, klinkt het opgewekt als ik na het sporten thuiskom. De verse pepernoten liggen al klaar op het keukenblad. Mijn man stuurt me een artikel hoe je met je kinderen over ernstige terreur zoals in Parijs kunt communiceren. Hoezo ‘nieuwe werkelijkheid’, zoals mijn lieve moeder schreef?

Ik had eigenlijk na ruim twee jaar weer eens een nieuwe blog over de zeilsport willen schrijven. Over het leven na de Volvo Ocean Race. Over de zoektocht naar een interessante invulling van mijn freelance praktijk. Op dit moment vind ik dat echter irrelevant. Ik meld liever dat ik binnenkort voor Stichting Vluchtelingenwerk Nederland als vrijwillige taalcoach een vluchteling mag gaan begeleiden. Ik zie er enorm naar uit om die persoon te mogen helpen bij zijn of haar integratie in Nederland. Dat is de werkelijkheid anno 2015. Het westen staat voor een immens probleem, dat naar mijn mening niet met bommen is op te lossen.

En mijn kinderen? Die krijgen vannacht bezoek van Sinterklaas. Gewoon omdat ze kind zijn en nog niets van deze boze wereld hoeven te weten. Ikzelf vraag aan de goedheiligman veel kracht voor alle getroffen families en de gewonden. Mijn gedachten gaan naar hen uit.

Diana

Reageer op dit artikel